Hania napisała:
Cytuj:
w sama pore na Wszystkich Swietych.
I na Górczynie też:
1
Napis na tablicy:
Ur. 29.05.1894 r. w Dzierzążnie, zm. 11.05.1976 r.
W kwietniu 1915 r. powołany do służby wojskowej, brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz niemiecki. W 1918 r. zakończył służbę w stopniu sierżanta. Na wieść o wybuchu powstania udał się do Poznania, jednak tam sytuacja była już opanowana. Pojechał więc do Wrześni, gdzie formowano kompanię karabinów maszynowych pod dowództwem por. Alojzego Nowaka.
Wrzesińska kompania wyruszyła 7.01.1919 r. do Żnina. Jej zadaniem było zdobycie Szubina. Niestety, wskutek błędów oddziały polskie pod dowództwem Wiewiórowskiego poniosły klęskę. W obliczu tej klęski następny atak na Szubin (11.01.1919) został lepiej przygotowany, a uderzenie wykonano, przy użyciu większych sił, skutecznie.
Moellenbrock następnie pełnił służbę na froncie w Rynarzewie, później w Sokołowie pod Budzyniem i pod Chodzieżą oraz na froncie łabiszyńskim pod Jeżewem. 6.02.1919 r. objął, jako sierżant, dowództwo 2. kompanii ckm-ów w 2. batalionie (budzyńskim) 4. Płk. Strzel. Wlkp. po por. Alojzym Nowaku.
Dekretem nr 43 zamieszczonym w Tygodniku Urzędowym Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu nr 8 z dnia 25.04.1919 r. sierż. Tadeusz Moellenbrock został mianowany podporucznikiem. 26 lipca tego roku rozkazem Dowództwa Głównego Wojsk Polskich 4 P.S.W. wszedł w skład oddziałów walczących na froncie litewsko-białoruskim. Po przybyciu na front pułk wziął udział w ofensywie na Mińsk i Bobrujsk i kampanii gen. Żeligowskiego.
Rozkazem z dnia 31.01.1920 r. Moellenbrock został przeniesiony z batalionu zapasowego 58. pp. do centralnego oddziału zapasowego ciężkich karabinów maszynowych w Poznaniu.
Po wojnie bolszewickiej uzyskał awans na stopień porucznika (25.11.1920).
W roku akademickim 1923/24 ukończył studia w zakresie nauk prawnych na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując w 1924 r. dyplom nauk prawnych. Następnie rozpoczął aplikację sądową w Wejherowie i zdał 23.02.1927 r. egzamin sądowy. W 1931 r. został mianowany asesorem sądowym Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.
Brał udział w II wojnie światowej w stopniu kapitana, z przydziałem do Komendy Twierdzy Toruń, następnie Komendy Chełm Lubelski i Kowel.
Po zakończeniu kampanii wrześniowej wrócił do Inowrocławia, skąd po aresztowaniu i jednomiesięcznym pobycie w więzieniu uciekł do Generalnej Guberni, do Szczekocin w województwie kieleckim, później od 8.08.1944 r. w Krzelowie gmina Mstyczów. Wykonywał zawód adwokata aż do zakończenia wojny. Po wojnie wrócił do Inowrocławia, gdzie był adwokatem w kancelarii adwokackiej. Był członkiem Wojewódzkiej Rady Adwokackiej w Bydgoszczy w latach 1945-1950 i 1956-1967, działaczem stowarzyszenia kombatanckiego oraz członkiem ZBoWiD od 19.11.1964 r., gdzie sprawował funkcję przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego Oddziału.
Odznaczony:Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w dniu 10.01.1970 r. Krzyżem Walecznych nr 1982 w dniu 8.10.1921 r., , Krzyżem Powstańczym w dniu 25.01.1968 r.
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL
2
Napis na tablicy:
Edmund Hauser
Generał major cesarskiej i królewskiej Armii oraz generał dywizji Wojska Polskiego
Urodzony 23 grudnia 1868 w Bóbrce, zmarł 21 września 1949 w Poznaniu
Kształcił się we Lwowie i w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. 22 grudnia 1885 rozpoczął zawodową służbę wojskową w Cesarskiej i Królewskiej Armii. W 1896 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W 1914, w stopniu pułkownika, pełnił służbę w oddziałach operacyjnych sztabów armii austriackiej. Na froncie rosyjskim i włoskim był dowódcą pułku piechoty i brygady piechoty. Stopień generał majora otrzymał w lutym 1918 r., a pod koniec tego roku, jako jeden z ostatnich w Austro-Węgrzech, został nobilitowany, stąd niekiedy nazwisko w postaci "de Hauser".
27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. W pierwszej połowie 1919 był przewodniczącym Komisji Etatów Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu 1919 powołany został na stanowisko szefa Departamentu Personalnego M.S.Wojsk. 14 stycznia 1920 objął dowództwo Obozu Warownego „Toruń”. 23 września 1921 został dowódcą nowo powstałej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W styczniu 1922 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 7 listopada 1922 przeniesiony został na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem i 1. lokatą w korpusie generałów.
W czasie przewrotu majowego, pod nieobecność dowódcy okręgu gen. Kazimierza Sosnkowskiego, opowiedział się po stronie rządu i energicznie organizował dla niego pomoc, wysyłając do Warszawy wielkopolski 57 i 58 pułk piechoty. Od maja 1926 do marca 1927 był dowódcą Okręgu Korpusu Nr VII Poznań. Józef Piłsudski zaliczył go do generałów "zawalidróg". Z dniem 30 kwietnia 1927 przeniesiony w stan spoczynku.
Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł.
Ordery i odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918/20
Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości
Proszę zwrócić uwagę że do tej pory na tych nagrobkach nie było nic oprócz nazwiska i daty .
Grób Tadeusz Moellenbrock zadbany.
Grób Edmunda Hausera - odnowiliśmy napis na płycie ,ustawiliśmy kwiaty+ znicze+ biało-czerwone mini flagi.
Jeśli chodzi grób Majora Stanislawa Tyrakowskiego "sprawa jest rozwojowa"
Nie daliśmy rady ustawić tabliczki na Miłostowie i na Cytadeli ale
cdn...
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
